Ensaio lúcido sobre as deambulações de ti

Եթե առաքինությունները կոչվում են հատկություններ, ինչո՞ւ դրանք չեն կոչվում թերությունների քանակներ:

Այն թեման, որն ապրում է հանուն ամբողջի (քանակի), առավել առաքինի է, երբ այն առարկան, ով ինքնասիրահարված մեղքեր է գործում նախնական համաձայնությամբ: Ահա այստեղ է ծնվում առաջին թերությունը, ինքնակենտրոնությունը: Բայց արդյո՞ք ինքն է, թեման իր մեջ եւ իր մեջ, ոչ շատ առաքինի, եթե իրեն առաջարկում է ամբողջը, արդեն ջանասիրաբար աշխատել է, ինքն իրեն կենտրոնացնելուց հետո, ինքն իրեն ճանաչելով եւ ինքն իրեն գտնելով:

Ես հասկանում եմ, որ որպեսզի հասնենք արտաքին տեսքի առաքինի վիճակներին եւ օգնենք կոլեկտիվին, մեզ անհրաժեշտ են մեկուսացված ժամանակահատվածներ մեր էության խխունջի ներսում, մտածենք մեր մասին եւ բարելավենք այն հատկանիշները, որոնք մենք կբերեն, որպեսզի ավելացնենք ամբողջը: Արդյո՞ք սա մեկուսի փուլ է, անկախ մյուսից։ Մենք չենք ապրում մեկուսացած, մենք սոցիալական էակներ ենք: 

Բնածին եւ ձեռքբերովիները հավասարման մաս են կազմում: 

Ես ծանոթացա քեզ ներսում եւ դրսում, շփվելով ուրիշների հետ եւ շրջահայաց ու ինքնամփոփ: Ես տեսա քեզ մի կողմից եւ ներսից: 

Այս խուսափողական նախաբանից հետո (մի տեսակ ծղոտ, որը կես կետ շահելու է մարդկային էության քննության ժամանակ), ես ասում եմ ձեզ, որ այն, ինչ ես սիրահարվեցի ձեզ, ոչ թե մեկ թերություն էր կամ առաքինություն, այլ ամբողջություն, գեստալտ, որն ընդգրկում է ամբողջը, որ դուք եք: 

Հումորով մոտեցումը, մյուսին ժպիտով լի, ոչ պաշտոնական լրջությամբ, ձեր ժեստերի քնքշությամբ, առանց հետեւանքների կանխամտածվածության: Ջերմ ու հանգիստ, եւ միեւնույն ժամանակ՝ հետաքրքրասեր ու հղի, բարի ու կարեկից, խելացի եւ խելահեղ, պրագմատիկ եւ դիմացկուն, ստեղծագործական եւ երաժշտական: Ամուր, ինչպես այն լեռները, որոնք քանդակել են քեզ, բարեհամբույր ու զգայուն, ինչպես մի պանթեռ, որը խաղում է խոտերի հետ եւ մայրամուտին ինդուլգներ է անում, անհոգ: 

Ձեր ներզատիչ եւ որոնող աչքը, ուշադիր մանրուքների հանդեպ, օրվա ընթացքում ավելացնելով ռիմեր, որպեսզի այն ավելի գեղեցիկ լինի: Նվագախմբի ծնված ղեկավար, հազար տաղանդ ունեցող մարդ, տարրերի հաշտարար, դաժան ազնվության եւ միշտ ձեր հանդեպ դիպուկ առատաձեռնության: Ես սիրում էի քեզ նույնիսկ, երբ քեզ հանդիմանում էի, սիրում էի, դիմացինիս անվստահության մեջ ինչ-որ դիմադրությունով սիրում էի քեզ, ասես դու կարող էիր դառնալ թշնամի, որից ես ստիպված կլինեի պաշտպանվել:

 

Ի տարբերություն իմ մաշկի, որը երբեք չէր ուզում դիմադրել, իմ մարմինը, որը սեփական կյանք գտավ ձեր հայացքի հպումով, որը վառվեց ձեզ զգալու համար:

Ես քեզ նվիրական եմ սիրել եւ երբեք չեմ ընկել քեզ հետ սիրուց... Ո՛չ էլ Ադոնցի եւ այլ Ապողոսի հետ, քեզնից ավելի գեղեցիկ ու շնորհալի, ես երբեւէ ճանաչել եմ: Նույնիսկ ֆիլմերում կամ հեռուստաշոուներում։ Այստեղ ես համարձակվում եմ երեւակայականորեն թափառել Քլինթ Իսթվուդի մասին, որ ո՛չ նա, ո՛չ նրա տեսքը կամ ժպիտը համարձակություն չունեին ձերը փոխարինելու: 

Այսքան տարիներից հետո - տարիներն ի՞նչ են, ի՞նչ ժամանակ է լինում կապվածության գնահատման մեջ, եթե ոչ ամբողջի ամփոփում, խտացում եւ գաղտնագրում, որն ավելի մեծ է դառնում: -Ես դեռ շլացած եմ, կրքոտ ու տեղյակ այն ահռելիի մասին, որ դուք շարունակում եք լինել իմ մեջ եւ իմ համար: Թաքնվե՞լ, թե՞ բացահայտել:

 Թույլ տալ, որ տրիբունարի ջրերի նման զգացմունքները հոսեն, թեեւ նրա ափերի սահմաններում միշտ կան լուսանցքներ եւ սահմաններ ամեն ինչում, խոչընդոտներ ու դետերմիններ, բայց ես ասացի, որ թող այն, ինչ զգում եմ քեզ համար, խորանա եւ ազատորեն, առանց դրանից որեւէ այլ ճակատագրի, հետ տա քեզ այն, ինչ իրենից է,  մինչեւ ծովին հասնելը:

 Եվ հենց այնտեղ, այս մեծ օվկիանոսում, ես արդեն լուռ, սպասողական սպասում եմ այս շարադրության սիմբիոզի արդյունքին, այն բազմաթիվին, որ ես գրել եմ ձեզ համար: Սիրում եմ քեզ, անսահման օվկիանոս... Այսօր, միշտ, ամեն կյանքի ընթացքում: