Μνήμη 22 Δεκεμβρίου 2021

 

Σήμερα θα είναι francesinhas. 

Γεύμα για τέσσερις. Σήμερα δεν είναι Χριστούγεννα και το πνεύμα του περπατά στους δρόμους. Στα καταστήματα, στα εστιατόρια, στα κτίρια, στα πρόσωπα του ενός και του άλλου που ήδη ετοιμάζονται, αγοράζουν, αγοράζουν, αγοράζουν. Άλλοι καλούν στα πεζοδρόμια, ανάμεσα σε ένα τσιγάρο που καίει αργά και την υπόσχεση να είναι καλύτερα του χρόνου. Οι τσάντες των περαστικών μεταφέρουν τις ημέρες του χθες και τις ώρες που απομένουν μέχρι τη γέννηση του μωρού Ιησού. Το αγόρι είναι πολλά αγόρια που γεννιούνται σε γεωγραφικές περιοχές όπου δεν τρώνε, ούτε μπακαλιάρο ούτε κατσίκα ούτε σούσι ή παλιά ρούχα. Είναι Χριστούγεννα απογυμνωμένα από δυσαρέσκεια. Κρεμούν ένα χαμόγελο σε μια άδεια σακούλα, αλλά η ελπίδα παραμονεύει στα μάτια τους και θέλουν να πιστεύουν ότι μια μέρα, όταν θα είναι άνδρες, θα έχουν δώρα χωρίς πόλεμο και πείνα, χωρίς τις δυστυχίες που τους έφερε ο καπιταλισμός κάθε Χριστούγεννα. Μια μέρα θα είναι σε θέση να κοιτάξουν τον ορίζοντα και να αισθάνονται πιο ίσοι. Ξέρουν πώς να εκτιμούν αυτό που δεν υπάρχει. Αν δεν υπάρχει, θα υπάρξει μια μέρα. Και η γραμμή του ορίζοντα που τους επιτρέπει να ονειρεύονται καλύτερες μέρες είναι η ίδια γραμμή που διασκεδάζει τους πλούσιους καλοπροαίρετους ανθρώπους με το τελευταίο μοντέλο iPhone, η ίδια γραμμή που χωρίζει τις κρουαζιέρες γεμάτες με ανθρώπους που είναι ικανοποιημένοι με το εφήμερο και που εκτιμούν να έχουν τον κόσμο ως δικό τους, τον ιδιοκτήτη της εταιρείας, τους υπαλλήλους,  Η καθαρίστρια και ο κηπουρός. Ότι δεν χρειάζονται ελπίδα, ότι κουβαλούν τη φιλοδοξία να γίνουν καλύτεροι από τους άλλους, με τα πλατύγυρα καπέλα τους, ότι αποκτούν βαριά όνειρα και κοιμούνται σαν να ήταν φυσικό να διακρίνονται σε αυτή τη διαχωριστική γραμμή. Σήμερα, ενώ η εφημερίδα χρησιμοποιείται για σταυρόλεξα, σε άλλα μέρη στο ίδιο μήκος κύματος, ο διαχωρισμός υπάρχει αποδεικνύοντας κενά τραπέζια και γεμάτα τραπέζια. Σκουπίδια πρώτης τάξεως και σκουπίδια δεύτερης κατηγορίας. Οι πομπώδεις και εξαθλιωμένοι ειδωλολάτρες της TER σήμερα έχουν τον δικό τους κόσμο και δεν κοιτάζουν τον άλλο, στο όριο του ορίζοντα. Και σιωπηλά, οι άλλοι αναρωτιούνται μήπως θα ήταν καλύτερο να υπηρετήσουν τα Χριστούγεννα την εξέγερση των θλιβερών ημερών, τη δυστυχία των άδειων τσεπών, να φωνάξουν την καταπίεση, ως έναν τρόπο να εγγυηθούν την ψυχική τους υγεία. Και, ενώ το ραβδί έρχεται και φεύγει, χαλαρώνουν τις πλάτες τους, υπάρχει η λινάτσα γύρω από την κάρτα για να του δώσει μερικά λεπτά και ο μουσικός, με ζεστά δάχτυλα στην κιθάρα, η ανοιχτή θήκη όπου κρέμονται μερικά νομίσματα που σίγουρα θα σας φανούν χρήσιμα για ένα πακέτο τσιγάρα και ένα μπουκάλι μπύρα, υπάρχουν οι άνδρες με παλτά που μεταφέρουν σακουλάκια και βαλίτσες στο ξενοδοχείο 5 * και,  στο παρασκήνιο, ο άνθρωπος των προειδοποιήσεων, γεμάτος θάρρος να πουλήσει το τζάκποτ σε όσους είναι σε θέση να αντέξουν μια στέγη πάνω από τα κεφάλια τους με ζεστές κουβέρτες και να πληρώσουν ξεπερασμένους λογαριασμούς, και ξαναζεσταμένη σούπα και μισή ντουζίνα ευρώ για να τυλίξουν μια κούκλα και ένα καροτσάκι για τα παιδιά τους, έτσι ώστε, όταν βλέπουν τα Χριστούγεννα στην τηλεόραση και στους δρόμους,  Μην νομίζετε ότι δεν είστε άνθρωποι, όπως τα παιδιά που δεν ενδιαφέρονται για τα πακέτα τους επειδή έχουν περισσότερα από όσα χρειάζονται και σκέφτονται λιγότερο από ό, τι κάνουν. που θα έπρεπε, προσκολλημένοι στο νέο PlayStation 5 που απαιτεί η κατανάλωση. Αναζωογονηθείτε με ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη, έτσι ώστε ο κόσμος να είναι κάτι περισσότερο από μια θλιβερή σκηνή όλο το χρόνο και να ξέρετε τι σημαίνει το πνεύμα των Χριστουγέννων μόνο μια μέρα το χρόνο. Αυτά τα Χριστούγεννα, τροφοδοτήστε το όνειρο να σκέφτεστε όλο και περισσότερο για τους άλλους και δωρίστε ό, τι δεν χρειάζεστε. Όχι, μην το πετάτε στα σκουπίδια. Κάντε το να φτάσει σε όσους το χρειάζονται. Όλοι γνωρίζουμε κάποιον που θα εκτιμούσε αυτό το παλτό, την τηλεόραση ή αυτό το επιπλέον κέικ σφουγγαριών που θα χαλάσει γεμάτο με τα άλλα γλυκά στο σπίτι σας. Αυτό δεν είναι όμορφο. Αυτό δεν είναι ανθρώπινο.

Αλλάξτε τις συντεταγμένες και ο κόσμος παραμένει γιος μιας σκύλας. Αλλά όχι, δεν είναι ο κόσμος. Εμείς είμαστε.