Nullae tragoediae ad diem
Dies se explicant sicut stramina sacrificiorum, et inquietae noctes sequuntur, ubi cogitationes inter affectus et lassitudinem miscentur. Non sunt pausae inter insomnia, nisi pro beato alprazolam, in dimidia dosis pluris, ut fugere persistentes ideas quod tempus meum perdo, in hoc me dante, supra culmen altruismi et est miserabile. Sphaera iniustitiae vagatur inter pectus et stomachum meum. Surgens ad tea, ad feles et canes, ad immensa columbae et turturinae quae pascuntur in plano pleno fertilitatis. Camelliae omnes apertae sunt, flos purgatoris etiam, etiam cerasus iam praeparat ad culminationem florum. Alibi, videre potui, in imaginibus Iván, cerasus et persica florent. Arboribus citri onusti fructibus, tangerinis, limonibus et aurantiis, abundantes, in vacuitate terrae crescunt, ubi coacervantur cum matura vel aegra. Sola tegitur cum intermittente pluvia. Prandium in capite meo, in digitis meis vagus inquietudo trahendi officia, unum post alterum, ut cogitationes quae me vexaverunt non redeant ad me. Ivi ad clinicam ubi reliqui mandata et consilia examinum. Etiam examina capere debebam, sed me ipsum postponere pro quolibet die, die quo non requiritur ut aliis dedicer, die quo me ipsi dedico, nescio tempora et non facio divinationes. Inter consuetudines huius diei vel cuiuslibet alterius, parum differunt, sicut somnia mea vel cogitationes scleroticae ex consuetudine. Monachus induit habitum consuetudinum et ritum.
Cum tempus habeo, cum me ipsum differo, certe tempus habebo ad avium forum ire et dimidium duodecim eorum emere. Maiorum meorum libertas opus est. Diligenter et fide petam, cum amore et devotione, ut omnes qui in limine sunt, adhuc inclinati ad inacta opera terrestris liberationis, densitatis quae est illusio in qua vixerunt, liberentur, sicut et omnes homines qui adhuc in hac terra inter auroram et auroram successivorum temporum ambulant. Duas ingentes serpentes somniavi, unam viridem et alteram fuscam, crassas, in parvo horto pleno capoeiras et lignis dispersis. Neque appropinquaverunt, ambo crassi in ore, fortasse gallinam digerentes, neque aversae sunt suas grotescas et esurientes capita ut me transire viderent.
Transivi pontem illusionum. Sciebam post illud gradum sumptum, parum aut nihil me retraheret in intentionibus quibus me determinare. Meae doctrinae cum tempore mutatae sunt, rosarium ampullarum, nescio, si temporis, calami et cogitationum mora, adhuc inveni possim, insidentes in pulvinar meo ubi conor quiescere skeleton et ubi somnus inter haec cotidiana mutationes evanescit. Non iam sum idem et in hac realizatione nullum genus sensus sui miserationis aut paenitentiae analizo, conscientia non me mordet et non redeo ad ubi stabat, sicut illae serpentes, paene in hibernationem euntes quia multum digerunt. Et multa digerere, hibernare possem, sed hoc ipsum mihi feci, me ab malis energis prohibeo et quaero, ut assumptus hedonista, bonos, me adiuvare ex musica, quae est misericordia Dei in me, ita accipio et canalem mysteria quae miracula vocant. Amor, in suis stratis, me implet amore pro me ipso, sicut cepa quae in interioribus stratis debilitat, spem in notis musicalibus iniecto, in apotheosi, in compositionibus quae plerumque laetae sunt, sed etiam in tristibus, in illis pulchris requiem quae cor rate mutat, quae affectivas tempestates molliunt, quae artes humanas in sua divina creatione magnificant.
Inter tabulas et cultros, sauté et praeparationem salatae, ubi nos cogimus digerere cibos saniores, inter eorum colores et improvisationem desserti, alium carmen procrastino quod quaerit rectam lineam, intonationem et modum serviendi sine laesione, sine dolore, cum anaesthetisatione memoriarum quae finem posset imponere cuiuslibet belli humani. Lintea et tintinnabulum trium pedum poculorum in manu mea, motus pedum meorum et calor salamandrae, raucedo latratus Balboae foris, turres Che ad fenestram et morsus Romoe in braccis pyjamae meae ad mensam inclinantur. Si in tristi die sunt animalia et avium cantus, si sunt venti incontrolabiles toastae vel nubes spontaneae currens in caelo, si est desiderium aedificare pontes in hoc nunc, non est insomnia, non serpentes, non maledicta et non homines qui possint obfuscari gaudium quod Sol nobis dat. Et aperio João Pires, dum servio riso malitioso, multo malitioso quam ego cum fabis rubris, et distribuo fercula, quasi essem minister de hotel ubi diversificatae quotidianae rates per Mediterraneum et Asiam transeunt, aliquot pulli krenneres et codicem assatum et acetaria conditum cum guttis olei olivae et altero cider, ubi aperta sellae ordinantur ad corpora se iacere, ubi exspectant odora ut appetitus hominum aperiant et tempus me servit ad dulcia mea praeferenda, post puram culinam, post amplexum ad animalia, post aliquos se oblectantes in nuperis nuntiis et alios parantes ad diem Sancti Valentini et tunc, iterum, consido in sella quae me per annos sustinuit et me dedico ad bibendum illam calidam et obscuram liquidam, sine saccharo et sine interna tenebris et oculus meus currit in telephonio meo super applicatione youtube et lente scribo Yamma Ensemble. Musica Sephardica. Et tunc, festino ad aperiendum fenestram meam unde video, oculis meis in nunc quiescentibus, in lacu et in spatio, nubibus provisionalibus et, pectore aperto, effundo sensus quos musica in me gignit. Et intra me, immensa mare ad occidentem aperitur et in fine, cuius solum ego sentio odorem maris aeris et chirping seagulls. Et rosae surgunt in caeruleo horizonte, augentes desiderium quod sentio pro vero campo floribus silvestribus in nudis pedibus meis, in praerupto ubi mare ex quacumque prospectu videri potest. Musica radices fidem meam in pulchritudine, in pace quam mereor. Et in hoc interstitio ego sum selfish et non postpono me. Usque ad tempus venit pro aliis consuetudinibus, ubi machinae me vocant post rotationem, ad suspendendum vela navis in funibus et in calceamentis, ad videndum aquam pedes meos madefacere, quasi frusta, linguas spumae maris ad videndum me osculare pedes meos et oculos.
Comentários